Rozdział 27

Wstałam z  zimnej posadzki. Oglądając się jeszcze raz za miejscem, gdzie niedawno przebywał Louis. Uciekł, znienawidził mnie, a ja siebie. Nie ewoluował we mnie smutek, sama złość. Przetarłam kciukami zapłakane oczy, zdając sobie po chwili sprawę, że zrobiłam to dość mocno gdyż poczułam drażliwy ból na powiekach. Powróciła przed moje oczyma ta cała skomplikowana sytuacja. Jak on mógł? Jak Harry mógł? Podparłam się rękoma szybko się odpychając. Wbiegłam do jego hotelowego pokoju, zastałam go w toalecie. Stał przy lustrze w samych bokserkach, ocierając zakrwawienie pod nosem.

-O to tylko chodziło?- Usłyszałam własny głos. Nabrał on poważnych tonów. Wiedziałam, że jeśli zacznę nie zdążę nad sobą zapanować, ale było już za późno.

-Co? Ellen…

-O to kurwa chodziło żeby mnie przelecieć?- Warknęłam coraz bardziej marszcząc brwi. Spojrzał na mnie przelotnie i pomachał głową ze zwątpieniem. Zaśmiał się szczeniacko. Nie mogłam uwierzyć w jego zachowanie. Stanął tuż przede mną, odepchnęłam go lekko widząc, że się do mnie przybliża. Mruknął niezrozumiale coś pod nosem.-Nie potrafisz normalnie odpowiedzieć? Nie stać Cię na kilka słów?

Szarpnął  mnie za ramiona, lekko ściskając. Co wywołało na moim ciele dreszcze. Bolało.

-Puszczaj!- Warknęłam odpychając rękoma jego klatkę. Ponownie się zaśmiał. Nie mogłam się powstrzymać, moja ręka po chwili wylądowała na policzku Harrego. Widziałam jak jego twarz marszczy się w złości. Oddał mi, tak po prostu wycelował płaską ręką w mój policzek, moje stopy osunęły się lekko do tyłu z powodu silnego uderzenia a z moich ust wydobył się głośny jęk. Stałam tak przed nim nie wierząc sama do czego doszło między nami. Nie wierzyłam, że to zrobił, nie wierzyłam, że kiedykolwiek mógłby podnieść na mnie rękę. To nie był ten Harry. To nie był ten sam chłopak. Zauważyłam kantem oka, że podnosi swoją dłoń w moim kierunku, widziałam, że jego twarz złagodniała ale był dość przestraszony. Odsunęłam się, popatrzyłam na niego ostatni raz, pociekła pierwsza łza a po niej kolejne. Nie biegłam, po prostu skierowałam się do drzwi i wyszłam, tak po prostu.

-Ellen…- Usłyszałam jego przerażony głos za sobą, lecz do moich uszu nie docierały żadne kroki.  Zerwałam się biegiem do swojego apartamentu. Chwyciłam torebkę pakując najpotrzebniejsze rzeczy. Między innymi telefon, portfel i porozciągany sweter, chwyciłam do ręki przeciwsłoneczne okulary i wybiegłam jak proca. Sama nie wiedziałam co robie, nogi mi się plątały jak nigdy. Łzy już nie leciały, nie miałam już siły nawet płakać. Właśnie w tej chwili zdałam sobie sprawę, że nie miałam już nikogo. Wybiegłam z hotelu, prosto przed siebie. Nie zwracałam uwagi na przechodnie których co chwila trącałam swoim ciałem, przez co spotykałam się z oskarżycielskim wzrokiem, na nic już nie zwracałam uwagi. Kiedy poczułam, że jestem bezpiecznie daleko od hotelu przystanęłam przy jakiejś alejce głośno dysząc, moje nogi były jak z waty.

-Wszystko w porządku? -Usłyszałam za sobą piskliwy głos. Obróciłam się w stronę jakiejś dziewczyny.

-Tak.-Przytaknęłam, spoglądając na nią niepewnie.

-Czy ty aby nie jesteś dziewczyną Louisa Tomlinsona? -Zapytała zaskoczona rozpoznając moją twarz w ciemnych okularach.

-Chyba tak… Znaczy tak, jestem jego dziewczyną. Tylko proszę nie krzycz.-Odburknęłam widząc, że dziewczyna właśnie miała taki zamiar. Ale kiedy usłyszała moje zimne słowa od razu się powstrzymała mrucząc pod nosem z zachwytu. Widziałam w jej twarzy, że trudno było się jej opanować żeby czasem nie pisnąć. Uśmiechnęłam się do niej przyjemnie, ale po chwili poczułam, że gdzieś między tym wszystkim ucieka mi tlen. Nie miałam jak oddychać. Czułam, że to przez te nerwy. Zaczęłam głęboko nabierać powietrza, co było dla mnie ostrym wyzwaniem. Łzy zaczęły spływać po policzkach z bezsilności.

-Co się dzieje?! Źle się czujesz? -Przeraziła się nastolatka. Wyczułam strach w jej twarzy i głosie.  Ale czułam strach także w samej sobie. Zachlusnęłam się własnymi łzami które spływały po policzkach nie mając zamiaru zaprzestać, próbowałam coś powiedzieć, wyjąkać ale nie mogłam. Czułam, że długo nie pociągnę. Nagle zrobiło mi się przed oczami ciemno upadłam na zimny chodnik. Czując na całym ciele ból ogromnych rozmiarów.

____

Nie wiedziałam gdzie się znajduje. Nie mogłam nawet podnieść powiek. To było chore. Czułam jakby ktoś mi je przyszył żywcem do policzków. Czułam jakieś dokuczliwe szczypanie na ciele, byłam zagubiona. Usłyszałam szepty, po chwili płacz. Nie jednej osoby wręcz przeciwnie, kilku. Nie miałam zielonego pojęcia co działo się wokół mnie. Ta cholerna bezradność stała się w tej chwili moim najgorszym wrogiem.  Czy to chodziło o mnie? Czy to chodziło o moje życie? Stałam nad przepaścią? Nie znałam odpowiedzi.

Po chwili przypomniałam sobie wszystko od czego tak bardzo chciałam odbiec. Smutek Louisa, jego odejście. Złość Harrego, jego reakcja której nigdy bym się nie spodziewała. Zaczęło mnie to przerastać, próbowałam zapanować nad samą sobą ale nie mogłam, nie mogłam nic. Nie dawałam rady doprowadzić do tego aby moje powieki się rozszerzyły. Nie mogłam nic powiedzieć, nic. Nie panowałam nad własnym ciałem, zgubiłam je, straciłam jakąkolwiek kontrole nad nim. Brak płaczu, brak złości, brak jakiejkolwiek reakcji z mojej strony stawał się dla mnie coraz większym osłupieniem, byłam niecierpliwa, odłączona od rzeczywistości, odłączona od życia.

-Kiedy ona się obudzi? -Usłyszałam cichy szloch Darcy. Moja przyjaciółka tam była? A ja? Ja nie mogłam nawet jęknąć. Nie mogłam nawet jej przekazać tego żeby się nie martwiła, że ze mną wszystko okej.

-Jest przemęczona, może to potrwać. Dostała urazu głowy przez silne uderzenie w beton. Ale bądźcie dobrej myśli, organizm waszej przyjaciółki jest silny.-Zapewnił jakiś męski głos.

Kroki zmierzały w stronę mojego ciała.

-Kochanie obuć się proszę. Już Cię nigdy nie zostawię. Obiecuje, przysięgam … -Poczułam na dłoni jego usta i spływające łzy. To był on, to był Louis. Jego obietnica obijała mi się w głowie ‘’Już Cię nigdy nie zostawię’’.

Zasnęłam.

-Zwariowałeś Harry? Jak mogłeś tak postąpić? Przecież to Ellen… Ellen! Rozumiesz?!-Usłyszałam krzyk na co moje myśli na nowo się pobudziły. Nie rozpoznałam tego głosu od razu ale po chwili mój mózg zaczął pracować na nowo. To był Niall, krzyczał na niego…  na Harrego.

-Dobrze wiesz, że nie chciałem jej uderzyć. To był impuls! Do cholery …-Syczał rozwścieczony.

-Czemu mi o tym mówisz? Po co mi to mówisz?- Blondyn najwidoczniej nie mógł już go słuchać, bo jego głos coraz bardziej wychodził z równowagi. Usłyszałam jego głośne nabieranie oddechu co oznaczało, że naprawdę ma już dosyć.

-Musiałem to komuś powiedzieć. Louis nie może się o tym dowiedzieć rozumiesz? Jakby wiedział, że ją uderzyłem, znienawidziłby mnie już całkiem. Ale ja ją kocham, możesz mnie wyśmiać, zbesztać a nawet pobić … cokolwiek ale zdania co do uczuć którymi ją darze nie zmienię, za Chiny.-Miał taki stanowczy głos, był pewien tego co mówi.

-Słucham? -Do moich uszu doszedł kolejny głos … to był Louis. –Co ty powiedziałeś? –Warknął.

Poczułam nieprzyjemne uczucie ukłucia w brzuchu, musiał ich podsłuchiwać.

-Louis to nie tak…- Harry starał się opanować sytuacje słowami.

-Co nie tak? Głuchy nie jestem! Uderzyłeś ją? -Zapytał a jego oddechy stawały się cięższe.- Uderzyłeś ją czy nie, pytam się po raz kolejny? -Ponownie usłyszałam jego zimny głos.

-Uspokójcie się do cholery! Zachowujecie się jakby ona była waszą zabawką! Pewnie potrzebuje waszego wsparcia, zrozumienia albo i miłości a wy się potraficie tylko kłócić.- Poczułam ciepły dotyk Niallera no swoim policzku. Chwilowa cisza wniosła trochę przemyśleń do mojej głowy ale po chwili usłyszałam jęk Harrego. -Louis! -Krzyknął Horan kiedy obrócił się w ich stronę.-Będziesz tutaj go bił? W szpitalu? Czyś ty oszalał do reszty?- Wstaną jak oparzony idąc w głąb pokoju. Trzask drzwi, to było jedyne co usłyszałam w teraźniejszej chwili.

-Kurwa, co za idiota.- Zaklną pod nosem Styles.

-Idź do pielęgniarki po lód, bo twoje oko nie będzie wyglądać efektownie.-Wybąkał Blondyn i podszedł ponownie do mojego łóżka. Usłyszałam cisze a następnie przymykane drzwi, to oznaczało tylko jedno. Harry wyszedł. Z ust blondyna wydobyły się ciche słowa. Z czasem przerodziły się one w piosenkę która pozwoliła mi się bezwładnie usunąć do krainy snów.

Zostałam sama, nie było już nikogo. Tylko spokój. Bez płaczu, bez bójek, bez słów. Z całkowitej ciszy w szpitalu mogłam wywnioskować, iż nadeszła już noc. Leżała drętwo na plecach. Moje powieki nadal były ciężkie ale mogłam przyznać, że lżejsze od poprzedniego stanu w którym się znajdowałam. Spróbowałam je unieść za pierwszym razem, niestety nie powiodło się. Był też i drugi to próba także była klęską. ‘’Do trzech razy sztuka’’ pomyślałam a kiedy moje oczy się rozszerzyły, nadal była ciemność. Nie była to już zagubiona ciemność, iż moje oczy były otwarte, była to ciemność jedynie nocy. Zatrzepotałam rzęsami, ciesząc się tym iż mogę dostrzec już wszystko co wcześniej nie było mi dane. Na mojej twarzy pojawił się mimowolny uśmiech zwycięstwa. Przez chwilę przez myśl przeszło mi to jak ludzie nie widomi dają sobie rade, nie widząc nic. Ja zaznałam tego tylko jeden dzień ale było to nie przyjemne uczucie. Czułam się jak opuszczone dziecko któremu nie da się pomóc w żaden sposób.

Do moich uszu dotarł jakiś szelest. Usłyszałam, że drzwi się otwierają. Początkowo zamarłam ze strachu nie wiedząc kogo się spodziewać. Ale już po chwili ledwo co ujrzałam przed sobą te brązowe loki. Nie wiedział, że go obserwuje. Nie widział tego, ani też nie słyszał mojego przyśpieszonego oddechu. Dopiero po chwili podszedł do mojego łóżka i ledwo co usiadł. Nie odzywałam się tylko pośpiesznie zamknęłam powieki i zwolniłam nieco oddech żeby chłopak nie zorientował się, że wiem wszystko co robi, że go widzę, słyszę i czuje.  

- Kocham Cię Ellen i kochać będę zawsze.- Usłyszałam jego ciepły głos zaraz koło mojego ucha. Poczułam jego usta które przemierzały całą moją szyje. Jego zimny nos zaczął ocierać się o moje policzki.

-Harry…- Jęknęłam nie mogąc dłużej wytrzymać z powodu jego bliskości. Moje ciało objął dreszczyk podniecenia.

-Tak? -Co dziwo jego głos wcale a wcale nie był zdziwiony. Wręcz przeciwnie jakby się spodziewał takiej reakcji. Coś mi w głowie świtało, że już początku wiedział, że mu się przyglądam.

-Tak bardzo…- Nie mogłam dojść do słowa kiedy jego delikatny język błądził po mojej szyi robiąc ścieżkę do moich ust.

-Słucham? -Mruknął z uśmieszkiem.

-Tak bardzo Cię pragnę ...-Wydukałam z siebie.

* * *

 Mam nadzieję, że nie zawiodłam tym rozdziałem :) 

Jeśli znajdą się jakieś błędy to przepraszam!