Rozdział 22

 Muzyka

Minęły kolejne dwa tygodnie. Stan pogody nieco się poprawił wraz z moim humorem, który czasem samą mnie przyprawiał o męki. Ostatnimi dniami zauważyłam, że Dracy i Niall bardzo się do siebie zbliżyli, a słowo ‘bardzo’ to i tak chyba za słabe określenie. Alice coraz rzadziej dzwoniła i prawie w ogóle nie pojawiała się na znanych mi portalach internetowych, przez które często się z nią kontaktowałam. Zauważyłam też, że Zayn chodzi ostatnio coś przybity, kilka razy próbowałam z nim porozmawiać ale zawsze udawało mu się wykręcić jakimiś wymówkami których ja niestety nie mogłam poprzeć. Liam przez ten ostatni czas często przyprowadzał do nas Dan, w związku z tym mogłam ją poznać i okazało się iż jest naprawdę świetną dziewczyną z którą można pogadać niemal o wszystkim. Za to jeśli mam wspomnieć o Harrym, przechodził kryzys swojego wieku. Ponieważ raz latał niemal jak w skowronkach, a raz jak wcielone zło które wszystko burzyło co stało mu na drodze, czasem naprawdę mnie przerażał. Muszę przyznać, że nasze kontakty ze sobą nieco się zmniejszyły, od kiedy jestem z Lou a on z Tay, mniej ze sobą rozmawiamy. Trochę mnie to zaczęło przerastać ale co począć jak widzę gdy sam nie ma czasem ochoty na mnie patrzeć, od tego aż się przykro robi.

***

Louis pojechał z Liamem i Niallerem oraz Darcy do miasta. Ja za bardzo nie miałam ochoty na włóczenie się, zważając na to, że przez tą chorą pogodę trochę się pochorowałam. Taka fajna rzecz, kiedy jest brzydko na dworze jestem zdrowa jak rydz a kiedy znów robi się ciepło ja muszę dostawać jakiegoś napadu kaszlu. Kiedy tylko Zayn zauważył, że został ze mną i Hazzą sam na sam, także się zmył, a gdzie? Tego chyba nikt nie wie. Jedno jest wiadome, chciał uniknąć po raz kolejny rozmowy ze mną i tak w końcu do niej dojdzie. Bo muszę wiedzieć co tu jest grane. Więc jak już wiecie zostałam sam na sam z szanownym Harrym, który zapewne przez ten cały czas się do mnie nie odezwie, nie piśnie ani słówka. Wyszłam z pokoju Lou i skierowałam się do kuchni. Na początku szłam do kuchni z myślą iż spotkam tam Hazze, ale najwidoczniej moje przeczucia się pomyliły co do jego obecności w takim miejscu bo to w sumie nie Niall. Sięgnęłam po szklankę która była zamieszczona na najwyższej półce.

-Wiesz kiedy reszta wróci?- Spytał z nagła Harry. Nieco mnie przestraszył a efekt był taki, że szklanka wyleciała mi z rąk i wylądowała na płytkach tucząc się w drobny mak.-Co ty robisz do cholery?- Wrzasnął na mnie wściekły. Byłam trochę zdziwiona jego reakcją, a bardziej zawiedziona tym, że tak podle mnie traktował jakbym była dosłownie nikim, jakąś ścierą posiadającą brak jakich kol wiek uczuć.

-Przepraszam…- Popatrzyłam na niego a oczy momentalnie się zaszkliły. Moje łzy często wypływały. Inni mogli uważać, że płacze bez powodu, ale ja zawsze jakiś miałam. Wszyscy mamy ten powód w środku, w samej głębi nas. A największym to było, to że tak mnie traktuje. Przecież to była tylko szklanka nic szczególnego chyba, że dla niego szklanka to ważna rzecz, bo jeśli tak to zakupie mu takich sporo. Zastanawiając się co mam zrobić, po chwili namysłu uklękłam na podłodze i zaczęłam zbierać większe kawałki szkieł. Oczywiście Harry ani rusz żeby mi pomóc tylko przyglądał się mi z głupią miną i kpił jak nigdy, było to widać niemal gołym okiem. Kiedy już prawie kończyłam zbierać większą warstwę, szkło z dość ostrym kantem wylądowało na mojej dłoni, po czym natychmiastowo puścił się z niej wulkan krwi. Było to dość głębokie przecięcie. Oczywiście nie zrobiłam tego świadomie, lecz chwila nie uwagi i bach. Styles natychmiastowo zareagował uklękając przy mnie.

-Bardzo boli?- Spytał biorąc moją rękę.

-Nie dotykaj mnie.-Powiedziałam z wyrzutem. Byłam na niego wściekła o ten cały teatrzyk, najpierw zachowuje się jak by nic nie widział poza własnym ogonem, a teraz jakby wskoczył za mną w ogień. Takie zachowanie przypomina mi kogoś mało odpowiedzialnego.

-Poczekaj tu, za chwilę przyjdę.- Odpowiedział i zmył się za drzwiami.

Moje myśli były całkowicie roztrzaskane niczym te kawałki szkła, które sama stworzyłam. Zawsze muszę doprowadzić do jakiejś katastrofy. Trzeba przyznać, że żyję po to aby ciągle coś psuć i zmieniać na gorsze. Chyba można powiedzieć, że jestem wcielonym złem nawet w dosłownym sensie! Nim się obejrzałam Harold stał koło krzesła kuchennego, a po chwili usiadł na nim, podstawiając naprzeciwko siebie drugie.

-Chodź tu i siadaj.- Powiedział i wziął ponownie do rąk czerwone pudełko, na pierwszy rzut oka było widać, że jest to apteczka. Mruknęłam coś tylko pod nosem i po chwili ociągania się, poszłam w jego stronę.-Daj rękę.- Szepnął cichutko, że ledwie było go słychać. Kidy tylko dotknął mojej dłoni, dreszcze objęły całe moje ciało, na jego lodowate palce od razu się wzdrygnęłam. Harry widząc moją reakcje od razu na mnie spojrzał. -Przepraszam-Powiedział nadal szepcząc. Tylko na niego popatrzyłam ale nie odzywałam się ani słowem i tak nie wiedziałabym co powiedzieć to co za różnica? Raczej żadna.- Przepraszam za to, że ostatnio zachowywałem się jak skończony palant. Za to, że Cię unikałam, byłem taki nie miły i oschły, ja tylko próbowałem uniknąć tego…

Styles zamilkł i przez chwilę spoglądał w moje oczy koloru whisky. Nasze twarze powoli zaczęły się do siebie zbliżać. Mogłam wcześniej nad tym pomyśleć, że ta cała sytuacja w której obydwoje tkwiliśmy była nieunikniona. Wiedziałam, że coś mnie przyciąga do tego chłopaka, ale do końca nie byłam pewna co to było. Nie minęła sekunda a poczułam jego usta na swoich. To trwało jakby wieczność. Przerażało mnie to ale przyjemność i taka dawała w górę. Kiedy nasze języki skończyły ten szalony a zarazem niedozwolony taniec, oderwaliśmy się od siebie, a na mojej twarzy rysowało się zagubienie.-Właśnie tego.-Dokończył to co zaczął przed naszym czynem a raczej jego. Zamurowało mnie już całkiem.

-Harry nie powinniśmy…- Zaczęłam a wyrzuty sumienia zaczęły się dobijać tylnymi drzwiami. Ponownie na mnie spojrzał lecz nie zważając na moje słowa zrobił do jeszcze raz, bardziej stanowczo. Ujął dłońmi moją twarz i zaczął mnie gwałtownie całować, przyznam bez bicia, że czułam motylki w brzuchu, czułam że potrzebowałam przez ten czas Harrego, czułam że żyję…

-Kocham Cię.- Szepną Cichutko do mojego ucha a opuszkiem palców przejechał po moim policzku. Na ciele poczułam przypływ zimna. Dreszcze pojawiły się jak na zawołanie. On mnie kocha? Czy to jawa czy też sen? To niemożliwe.

-Harry…- Spojrzałam na niego już całkiem przerażonym wzrokiem.

-Nie bój się Ellen. Nie pisnę słówka Louisowi, nie dowie się o tym. Wiem, że go kochasz, widzę to lecz wiem też iż ja nie jestem Ci obojętny. A jeśli się mylę… to mi to powiedz?- Spojrzał na mnie tajemniczym wzrokiem który nic nie ujawniał ani zaciekawienia, ani smutku czy też aby szczęścia, po prostu nic. Moja twarz pozostała w takim samym stanie, nie miałam nic do powiedzenia. Czułam, że jak cokolwiek odpowiem będzie to źle odebrane, gdybym powiedziała, że nic do niego nie czuje zabolałoby go a sama nie wiedziałam czy na pewno nie darzę go żadnym uczuciem oprócz przyjaźni. Była to jedna wielka zagadka, na którą w teraźniejszym czasie nie miałam odpowiedzi. Posiadałam tylko jedną nadzieję, że w końcu tą odpowiedź znajdę i rozwiążę to całe zamieszanie w którym tkwiłam. Nic nie odpowiedziałam, siedziałam jakby mnie żywcem przyszyli do tego krzesła. Mogłam tylko w myślach jęczeć i katuszować się z bólu, że krzywdzę wszystkich mi bliskich ludzi. Harold popatrzył na mnie, przytakną głową i skierował się do wyjścia. Podniosłam się w ostatniej chwili z krzesła i runęłam jak huragan w jego stronę.

-Harry!- Stanęłam przed jego osobą. Nie powiedziałam już nic więcej. Objęłam jego twarz rękoma i zamieściłam na jego ustach skromny pocałunek w swojej własnej wersji. On z początku troszkę się zmieszał w powodu mojego wyczynu, sama nie byłam świadom tego co zrobiłam. To było trochę pochopne, ale nie wiem czy mogłam tego żałować. Styles zerknął na moją twarz po raz ostatni, uśmiechną się łobuzersko i wyszedł na zewnątrz przepuszczając przez drzwi oziębły wiatr. Wsiadł do auta i odjechał. Zostawił mnie samą z tymi nieokrzesanymi myślami. Usiadłam na podłodze opierając się o blat kuchenny, sama nie wiedziałam co ze sobą zrobić. A za wszelką cenę chciałam uniknąć tego całego przedstawienia, to na pewno nie było jeszcze zakończone. Przez tą jedyną chwilę czułam się szczęśliwa ale nie, oczywiście wszystko się musiało spieprzyć, tak jak działo się to regularnie. Jak już wspominałam kwestia przyzwyczajenia. Poczułam zimno na tyłku i postanowiłam przenieść się z podłogi do sypialni Lou. Kiedy już się tam znalazłam, postanowiłam się jakoś od stresować i wyszłam na olbrzymi balkon. Wyciągnęłam z bluzy moja lekarstwo na stres, czyli papierosy. Od razu mocno się zaciągnęłam i wypuściłam z ulgą dym. Oparłam się o barierkę i zamknęłam lekko powieki.

-Możemy porozmawiać?- Odwróciłam się zaskoczona czyimś głosem. Jak się okazało za moją osobą stał Zayn. Widać, że był bardzo przygnębiony.

-Taak! Ciągle próbuje to zrobić!- Spojrzałam na niego z wyrzutem przypominając sobie jak ciągle mnie unikał. Ale po chwili postanowiłam, że nie będę już taka oschła ponieważ jego twarz ukazywała widoczny smutek. Przystanął obok mnie a po chwili również oparł się o barierkę.

-Co jest grane?- Zapytałam patrząc przed siebie.

-Mogę?- Zignorował moje wcześniejsze pytanie i nie czekając na pozwolenie wyjął z mojej ręki papierosa a po chwili również się nim zaciągał.-Męczy mnie to wszystko.-Dodał po chwili.

-Męczy? Ale co?- Zapytałam nieco zirytowana, że nie mówi pełnymi zdaniami.

-To, że nie może być tu ze mną i to, że chyba nigdy nie będziemy razem.-Odpowiedział i zerknął na mnie czekając na jakąkolwiek reakcje.-Mówię o Alice.-Dodał po chwili widząc zdezorientowanie na mojej twarzy.

-Czemu sądzisz, że nie będziecie nigdy razem? Po za tym sam wiesz jak trudno było jej z powodu babci, nie może tu przylecieć za pomocą pstryknięcia palcem, to nie skasuje jej problemów.-Odpowiedziałam pewniej niż sam Malik.

-Ona nie chcę.-Mruknął pod nosem jakby od niechcenia.

-Czego nie chcę?- Zapytałam nie wiedząc co chodzi mu po głowie.

-Nie chcę tu przyjechać. Z jej babcią już w porządku. Alice powiedziała, że to nie ma sensu.-Odpowiedział a jego oczy się zaszkliły.

-Zayn…- Szepnęłam cichutko i momentalnie go przytuliłam. Kiedy już się ogarnął postanowiliśmy po raz kolejny zakosztować nikotyny, ale niestety ktoś nam w tym przeszkodził.

-Fu! Śmierdzisz!- Krzyknął do mnie Lou który stał zaraz za mną.

-Louis sam śmierdzisz!- Popatrzyłam na niego ze śmiechem.

-Ja spadam, nie chcę słuchać tych kazań!- Zaśmiał się Malik i zniknął nam z oczu.

-Nie powinnaś palić tego świństwa!- Stwierdził Tommo oskarżycielskim tonem.

-Eh, Louis i tak tego nie pojmiesz.-Mruknęłam pod nosem.

-Powinnaś to rzucić… dla mnie.-Szepnął robiąc przy tym maślane oczy.

-Tylko nie ten wzrok!- Zaśmiałam się.-Okay, zobaczymy co da się zrobić.-Syknęłam dając się uwieść jego spojrzeniu. Po chwili obydwoje pomaszerowaliśmy do całej reszty.

-Pakujecie się już?- Zapytał Niall który pojawił się znikąd.

-Co?- Zapytałam zdezorientowana.

-O kurcze! Zapomniałem Ci powiedzieć. Lecimy jutro do Paryża.- Powiedział tak zwykle jakbyśmy jechali do mojego domu, a to był Paryż! Chyba, że się przesłyszałam?

-Co ty gadasz Lou? Naćpałeś się czy co?- Patrzyłam na niego jak na wariata a on miał głupkowatą minę i zgrywał się jak nigdy.

-Niespodzianka?- Krzyknął śmiejąc się.

-Naprawdę lecimy do Paryża?- Zapytałam z nie dowierzeniem Nialla, który stał naprzeciwko.

-Tak! Więc się pośpieszcie bo robimy to z samego rana!- Zaśmiał się Nialler. Jego śmiech naprawdę był niepowtarzalny.

Klepnęłam Tomma w ramię z oskarżycielskim spojrzeniem, które niemal zabijało.

-Pożałujesz jeszcze tego.- On popatrzył na mnie zdezorientowanym wzrokiem.- Jesteś kochany! -Dodałam po chwili wskakując na niego.

-Ty też!- Zaśmiał się i pocałował mnie w czubek głowy.

***

No to z trudem dodałam 22 rozdział! Ale jakoś się udało, pisałam go dwa dni :c nie wiem co się ze mną dzieje!

+Jeszcze jedna sprawa. Chciałabym żebyście pisały w komentarzach co spodobało wam się najbardziej w rozdziale, czego wam brakuje, co doceniacie itd. Wiem, że jestem wymagająca ale komentarze typu świetnie czy tam fajny rozdział, nie motywują mnie w ogóle do pisania. Jeśli chcecie następny rozdział to pokarzcie mi, że wam zależy x

Piszę po raz drugi, jeśli ktoś chętny to, to jest moje nowe opowiadanie J : http://smileforlifex.blogspot.com/