Rozdział 1.

Rozdział 1 :)x

Dziewczynę obudził potworny ból głowy. Okropnie się czuła. Ostatnim czasem życie dało jej w kość..Stała się całkiem innym człowiekiem. Do tej pory nie mogła się pogodzić z sytuacją jaka ją opętała. Po śmierci swojej matki dziewczyna przeszła wielką zmianę jak i w środku tak i na zewnątrz. Nie była już otwarta i wiecznie uśmiechnięta w zamian miewała nieznośne humory, często płakała i ze stresu którą ją otaczał wplątała się w nałóg nikotynowy o którym jej ojciec nie miał pojęcia, nigdy nie tolerował czegoś takiego jak papierosy a już na pewno nie u nich w rodzinie.
Zwlekła się z łóżka wciskając na siebie dżinsowe przecierane rurki i wkładając na siebie burgundowy sweter. W kuchni zastała swojego ojca całkiem pochłoniętego w papierach.
-Wybierasz się gdzieś?- Zapytał wysilając się na krótko trwały uśmiech.
-Uhm .. od kiedy moje życie zaczęło Cię interesować.- Ostatnie zdanie wypowiedziała nieco ciszej. Taka była prawda. To zawsze mama poświęcała więcej czasu jej towarzystwie. Richard nawet w weekendy nie mógł zrobić sobie wolnego od pracy.
-Nie takim tonem młoda damo!- Spiorunował swoją córkę wzrokiem. Nie podobało mu się w jaki sposób ostatnio się do niego odzywała. Wcześniej wyczuwał między nimi chociaż trochę miłości a teraz odczuwał , że to nie jest już ta sama Ellen.
-Mam dla Ciebie niespodziankę.- Dodał po chwili namysłu.
-Nie lubię niespodzianek. A najbardziej w twoim wykonaniu.- Syknęła sucho na wspomnienie ile to jej razy obiecywał wspólny wyjazd na wakacje.. takie rodzinne, WSPÓLNE. Jakoś w ostatnich chwilach wypadał mu wyjazd z pracy lub jakieś spotkanie służbowe taka była prawda, że nigdy nie umiał się porządnie zorganizować chodź by dla niej.
-Chociaż mnie wysłuchaj dziecko! Mianowicie to wykupiłem dla twojej przyjaciółki z Polski, tej Alice bilet. Chciałem żebyś lepiej się poczuła. Zostanie u Ciebie na miesiąc wakacji.-Rzekł pewny siebie.
Nie wierzyła własnym uszom .. Nie, nie! Jej zdziwienie nie było pozytywne. Nic z tych rzeczy. Była wściekła.
-Chyba żartujesz? Nie mówisz poważnie, prawda?- Wycedziła zbulwersowana nastolatka.
-Czemu miał bym żartować? Coś nie tak?- Spytał podejrzliwie ojciec. Dobrze wiedział , że dziewczynie było zawsze tęskno za swoją przyjaciółką i to był powód wpadnięcia na ten pomysł, więc nie spodziewał się po niej innej reakcji jak uśmiech na twarzy a jak widział po swojej córce to ta wiadomość ani trochę nie była równa jego wcześniejszym wyobrażeniom.
-Bo nie mam na to ochoty! Jak następnym razem będziesz próbował zafundować mi jakaś niespodziankę to proszę powiadom mnie o tym, przynajmniej będę przygotowana na najgorsze z twojej strony!- Krzyczała prosto w twarz swojemu ojcu a kiedy tylko skończyła całe przedstawienie chwyciła swoją torebkę w ręce i wybiegła z hukiem pozostawiając go samego jak palec.
-Mamo wracaj..-Szepnęła do siebie a z jej oczu puściły się strumieniami łzy.
Richard nie wiedział co ze sobą począć. Słowa Ellen naprawdę go zabolały. Czuł, że schrzanił wszystko. Domyślał się , że córka ma mu za złe te wszystkie dni i noce spędzone w biurze. Za czasów gdy Nicole jeszcze żyła mało spędzał z nimi czasu, ale kochał je z całego serca. Dopiero w tej chwili zdawał sobie sprawę jakie błędy popełniał.
Nastolatka chrząkając się bezczynnie po głównej ulicy Londynu zapalała co chwile kolejnego papierosa. Jednego po drugim. Uspakajało ją to. Za każdym razem tłumiła się z myślami co by było gdyby.. nie było co gdybać. Kochała swoją przyjaciółkę mimo wszystko ale nie była na to gotowa. Stała się całkiem obcą osobą i była pewna, że Alice nie zaakceptowała by jej takiej. Zrobiła się wulgarna, pyskata, zaczęła palić, pić.. Można by było długo wymieniać jak bardzo przerosła ją ta cała sytuacja z matką. Nie zdążyła nawet porządnie zagłębić się w swoich rozmyśleniach iż poczuła na swoim ciele gorąco i uderzający o jej nozdrza zapach kawy. Jej sweter przemakał smrodem kofeiny której tak bardzo nienawidziła.
-Skończony kretynie! Patrz jak chodzisz! – Wyszczerzyła oczy ze złością na chłopaka który stał ze zmieszaną miną. Kiedy na niego spojrzała w środku żołądek jej normalnie podskakiwał. Miał coś w sobie. Patrzył na nią nie winne z lekkim strachem. Prawda, nakrzyczała na niego i miała przez to lekkie wyrzuty sumienia. Brązowo włosy szybkim ruchem wyciągnął z kieszeni chusteczki i z paniką wycierał brudny od kawy sweter.
-Dobra. Poradzę sobie..-Mówiła dziewczyna ale to w ogóle nie skutkowało bo chłopak bezczelnie się uparł.
-To moja wina. Następnym razem będę uważał.-Mówił a w jego głosie było słychać lekkie zakłopotanie. –Ty płaczesz? Jezu ale ze mnie niezdara. Naprawdę przepraszam.- Mówił zmartwiony z wyrzutem.
Ellen widząc jego zakłopotanie od razu postanowiła sprostować sytuacje.
-Nie martw się to nie przez twoją kawę która poplamiła mi cały sweter i sparzyła ciało teraz płacze. Po prostu zły dzień.- Szepnęła jednym tchem bez przerwy łkając.
Chłopak spojrzał na nią z widocznym zdziwieniem. Trochę zatkały go słowa dziewczyny, sam nie był świadom dlaczego. Przyglądał się jej przez chwile. Miała podpuchnięte oczy od płaczu, było mu jej szkoda. Przytulił ją lekko.
-Nie płacz. Wszystko będzie dobrze. Mogę jakoś pomóc?- Próbował być miły bo widział jak dziewczyna cierpi i pewnie nie bez powodu płacze.
-Nie powinnam nic mówić. Przepraszam za kłopot.- Powiedziała z mieszanymi uczuciami. Sama nie wiedziała co robi. Było jej dobrze w jego ramionach, już od dawna brakowało jej takiej bliskości z drugą osobą do tego płci przeciwnej. To było wszystko pod impulsem a tym bardziej miała na myśli płacz, nie mogła pogodzić się z tym, że okazała słabość przy osobie której kompletnie nie znała.
Zwiała..Uciekła jeśli można to takimi słowami określić. Biegła tak szybko jak tylko mogła. Płakała. To było oczywiste jej słabość coraz bardziej pokazywała się światłu dziennemu..
***
No to wystukałam pierwszy rozdział. Mam nadzieję , że chociaż trochę się spodobał ;)x
No i jak myślicie który z chłopaków jest tym brązowowłosym :3?