Rozdział 11 :)x

Przez chwile moim oczom ukazywała się ciemność. Wewnątrz czułam jakieś nadchodzące sygnały abym bezproblemowo otworzyła oczy. Posłuchałam rozkazów mózgu i moje powieki mimowolnie uniosły się ku górze. Z lekka mnie przymroczyło a obraz był dość nie wyraźny, przetarłam oczy dłońmi i rozejrzałam się po pomieszczeniu w którym aktualnie się znajdowałam. Towarzyszyły mi cztery, perfidnie białe ściany, nie mogłam dojrzeć na nich ani odrobinę skazy, poczułam się jak w psychiatryku. Spojrzałam na dłoń która była przyssana do przeźroczystej rurki, w środku spływała kroplówka. Nie mogłam nic pojąć. Chciałam się podnieść ale moje ciało odmawiało posłuszeństwa. Przez chwile zastanawiałam się o co tu we wszystkim chodzi. Nie miałam pojęcia. Zamknęłam powieki i po pięciu sekundach otworzyłam ponownie licząc na to, że to zły sen. Niestety wszystko wskazywało, że to rzeczywistość. Usłyszałam mało cichy szmer. Mój tato stał w progu drzwi.

-Gdzie Louis? Gdzie oni wszyscy się podziewają? Możesz mi powiedzieć co ja tu robię? Co się stało? Jak się tu znalazłeś przecież byłeś daleko.. w delegacji? Tato, wyjaśnisz mi to?-  Zasypałam ojca pytaniami. Spojrzał na mnie jakby nie winnym wzrokiem i spuścił głowę. Zgubiłam się we własnych myślach, czyżby on też?

-Tato?- Popatrzyłam na niego pytająco. W końcu musiał wydusić z siebie chociaż jedno słowo, które cokolwiek dało by mi do myślenia.

-Byłaś w śpiączce. Znajdujesz się w szpitalu.

-Słucham? Dobrze się czujesz?- Spytałam z lekkim przerażeniem. Nie wiedziałam czy mam wierzyć czy nie. Moje myśli były rozstrojone. Nie byłam niczego pewna. Czy on właśnie oznajmił mi, że byłam w śpiączce? Czy to aby na pewno nie sen? Czy ja śnie? Tak mnóstwo pytań przechodziło mi przez głowę. Na żadne nie znałam odpowiedzi. Mogłam się jedynie domyślać.

-Kochanie.. Pamiętasz kiedy oznajmiłem Ci, że twoja przyjaciółka przyleci do nas na wakacje?-  Zapytał podenerwowany podchodząc do mnie i siadając na kancie mojego łóżka, które raziło istną bielą.

-Tak, pamiętam. Do czego zmierzasz?- Zlustrowałam jego twarz. Moje myśli dalej były roztrzaskane na milion puzzli. Nie mogłam ich ułożyć w nic sensownego.

-Kiedy wybiegłaś z domu, byłaś strasznie roztrzęsiona tą wiadomością. Przypominasz sobie co stało się później? –Ciągną dalej zadając mi kolejne pytanie.

-Tak oczywiście, że pamiętam. Szłam drogą.. No i chłopak o imieniu Harry wylał na mnie kawę. Płakałam wtedy.. więc mnie przytulił ja nie miałam do tego zastrzeżeń ale uciekłam .. tak po prostu. Tydzień później spotkałam go w tej restauracji w której dostałam posadę kelnerki no i…

Mówiłam i mówiłam. Nie opowiadałam ze szczegółami. Pominęłam co dokładnie stało się na imprezie i co zaszło między mną a Lou. Kiedy skończyłam tata wpatrywał się we mnie ze współczującą miną.

-To się nigdy nie zdarzyło.- Jękną cicho.

-Nie gadaj głupot.- Roześmiałam się widząc powagę taty.

-Ellen, posłuchaj. W tym dniu jak oznajmiłem, że Alice do Ciebie przyleci kiedy uciekałaś Harremu, potrąciło Cię auto. – Powiedział unikając mojego wzroku. Czy on mówił prawdę? Bezwładnie wpatrywałam się w białą ścianę. Czy to było prawdą? Każdy puzzel w mojej głowie układał się w jedność. On naprawdę mówi prawdę. Ja nigdy nie spotkałam tego zespołu. Nigdy nie poczułam smaku ust ani Stylesa ani Louisa. Nigdy ich nie widziałam.. pomijając te krótkie spotkanie z Harrym. To było jedyne zdarzenie które miało miejsce naprawdę. To co mnie z nimi łączyło to tylko kawa na moim swetrze, nic więcej. Oni wcale mnie nie poznali ani ja ich. Już nie miałam co się oszukiwać. Naprawdę byłam w śpiączce.

-Ile tu tak leże?- Spytałam cichym głosem, nie stać mnie było na nic więcej.

-Miesiąc.- Jego słowo automatycznie zaczęło powtarzać mi się w głowie. A więc leżałam tu miesiąc ..

-Ten chłopak o imieniu Harry był tutaj kilka razy.- Oznajmił ojciec nerwowo splątując swoje palce.

-Kiedy ostatnio?- Spytałam dalej wpatrując się w hipnotyzująco białą ścianę. Oczy miałam nieco przeszklone. Cała sytuacja była powodem tego, że mój umysł był na tyle głupi aby wprowadzać to wszystko do mojego wnętrza. Jak przez chwile mogłam pomyśleć, że to stało się naprawdę?

-Jakiś niecały tydzień temu, wspomniał coś, że wyjeżdża w trasę koncertową.

****

UWAGA : 

 Ten rozdział stworzyłam ponieważ stwierdziłam, że pisałam totalne bzdety. To wszystko nie łączyło się.. Zaszło tak szybko, że wydawało się mało realne, więc takie BUM!

Ostatnia informacja to taka, że ponad 30 osób prosiło mnie o informowanie o nowych rozdziałach! A robię to nie wiedząc czy te osoby naprawdę to czytają, więc proszę zaszczycie mnie i komentujcie chcę wiedzieć, że nie czyta mnie PIĘĆ osób tylko o wiele więcej.

Nie wiem czy moje pisanie ma jakikolwiek sens.

Jeśli pod tym rozdziałem nie pojawi się przynajmniej 15 komentarzy, raczej z tym kończę.